Çocuğun şiddet gördüğü nasıl anlaşılır?

Yapılan bir araştırmaya göre Türkiye’ de okul çağındaki çocukların %43′ü fiziksel şiddet görüyor. Yani 10 çocuktan 4′ü düzenli olarak hırpalanıyor. Yine okul çağındaki bu çocukların ebeveynlerinin %52′si evde hergüne kavga ediyor. Kavganın nedenleri ise para ve çocukların sorumluluğu olarak saptanmış. Demek ki ebeveynler çözemedikleri sorunlarını çocuklarına yansıtıyor. Aile içi iletişim kaosa dönünce faturayı çocuklar ödüyor. Hem de küçücük bedenleriyle…

Çocuğun şiddet gördüğü nasıl anlaşılır?

- Oyun ve okul çağındaki bir çocuksa arkadaşlarına şiddet uygular.
- Yerinde duramayacak kadar hareketli hatta taşkın tavırları vardır.
- Toplumsal kurallara, okul ve oyun kurallarına uymayı reddeder.
- Çok içine kapanık, durgun ve de çökkün bir ruh hali sergileyebilir.
- Özgüveni çok düşüktür.
- Sürekli tedirgindir.
- Tırnak yeme, parmak emme, alt ıslatma gibi davranışlar eşlik edebilir.
- El hareketlerinden hemen irkilme tepkisi verir.

Deneyimli eğitimci Aylin Anne'nin sitesinde bahsettiği tablo bu. İnsan yavrusuna nasıl vurur, nasıl şiddet uygular demeyin. Örnekleri çok. Mesela aşağıdaki hikayeyi paylaşıyor Aylin Anne bizlerle. 

Yeni tanıştığım grubun eski öğretmeni uzaktan parmağıyla gösterdi: “İşte bu çocuğa dikkat et. Çok yaramaz.” Taşkın, sürekli arkadaşlarını rahatsız eden bir çocuktu bana gösterilen. İlk çalışmamızda yanıma gelip bahçeye çıkmak istediğini söyledi. İzin veremeyeceğimi söyleyince önce tükürdü, sonra hakaretler edip odadan koşarak çıktı. Giderken kapıyı çarpmayı ihmal etmedi. Beni test etmişti. Hakaretlerine sessiz kalınca şaşırmış ama geri dönememişti. Şüphelerimden artık emindim. Şiddet görüyordu. 

Şiddetin sıklığını ve nedenlerini anlayabilmek için aileyi çağırdım ve baba geldi. Geliri açlık seviyesinin altında, 6 kişilik kocaman bir aileydiler. Kötü şartlarda yaşıyorlardı. Annenin sağlık sorunlarına rağmen çalışması çocukları kötü etkilemişti. Evdeki genç kızlarla iletişim çatışmaları da cabasıydı. Baba bunca yükün altında bunalıyor, sonunda öğrencime patlıyordu. 

Uzun bir görüşmenin ardından tek bir şey söyledim: “sizi çok iyi anlıyorum, ancak bunaldığınızda lütfen öğrencime vurmayın. O bu yükü kaldıramaz.” 

Daha sonra şöyle bir strateji izledim ve çok işe yaradı:

• Onu asistanım ilan ettim. Zamanla sağ kolum oldu. Çiçekleri sulama, biten tebeşiri haber verme ondan soruluyordu.
• Uygun olmayan bir şey yaptığında kızmak yerine, göz hizasına eğilir “üzüldüğümü” söylerdim. Çoğu zaman ona sarılıp başını okşar, onu çok sevdiğimi anlatırdım.
• Çok daraldığında yanında bir gözlemciyle bahçede 1 tur koşuyordu.
• Her sabah nasıl olduğunu, dün neler yaptığını anlatmasını isterdim. Hergün ama hergün bana dün neler yaptığını anlatırdı. Sonunda gerçekten duygularını tanımayı ve ifade etmeyi başarmıştı.
• Aileye, özellikle babaya her gördüğümde ne olur vurmayın demekten usanmadım. Baba, sağolsun, tuttu kendini. Vurmadı, hırpalamadı. Gün geldi duvara yumruk attı ama çocuğuna vurmadı.

Aradan bir yıl geçmişti. Bana çocuğu uzaktan işaret edip, ”dikkat et çok yaramaz” diyen arkadaşım bahçede öğrencimi farketti. Oyun oynayan, sakin bir çocuk vardı orada. İnanamadı. Şok olmuş bir ifadeyle bunu nasıl sağladığımı sordu. Ben de size anlattıklarımı anlattım.

Çocukların uğradığı şiddet çocuklardan kaynaklanmıyor. Konu tamamen ebeveynlerin sorunlarından ileri gidiyor. Burası oldukça net. Şiddetin asıl nedeni, büyüklerin halledilmediği sorunlar.

Eğer siz de çocuğunuza şiddet uyguluyorsanız hemen durun ve nedenini bir düşünün! Gerçekten bir çocuk, hem de kendi çocuğunuz şiddeti hak eder mi? Kendi öfkenizle yüzleşin . Çocuğunuzun yaşamını cehennem olmaktan çıkarın. Sizi ne kadar kolay bağışladığını ve çok mutlu bir çocuk olduğunu göreceksiniz.